Mega Spileo

Vrijdag11 juni 2021

Een guesthouse oorspronkelijk met ontbijt, maar als gevolg van de corona maatregelen nu een guesthouse zonder ontbijt. Het mag de pret niet drukken en de penningen voor het vooraf betaalde ontbijt worden netjes teruggestort. Neemt niet weg dat we zelf op zoek moeten naar een ontbijtje en dat is snel gevonden. Uiteraard omelet met toast en koffie, dat ondanks het vroege uur buiten op het terras kan worden genuttigd. Die omelet heeft nog al wat voeten in de aarde, omdat de omelet zoals wij Hollanders dat willen niet op het menu staat. Plain omelet dus en de jongen die ons moet bedienen komt wel drie keer vragen over onze speciale omelet wens. Blijkbaar nog niet zolang in het vak komt hij nog een aantal keer langs met de vraag of wij beiden dit menu willen en of de cappuccino enkel dan wel dubbel geserveerd moet worden en dat dus ook voor beiden, terwijl ik er al meer dan eens heel duidelijk in ben geweest. Twee keer omelet met toast en twee dubbele cappuccino lijkt op zich niet een heel moeilijke bestelling. En passant komt hij uitleg geven over het water, waar wij niet om gevraagd hebben, dat uit een zeer vruchtbare bron komt. Deze info nemen wij voor lief en vragen ons tegelijk af of dit water, dan wel de info over dit water ergens verscholen op de rekening terug komt. Inmiddels wordt de rekening twee keer herschreven omdat de bestelling klaarblijkelijk niet duidelijk genoeg is. Het gezamenlijke personeel buigt zich over de rekening en uiteindelijk is er een prijs bepaald dat niet te traceren is en dat alles omdat plain omelet niet in hun woordenboek voorkomt laat staan op de kaart. We zijn er uit en inmiddels ook met het eten en worden door het gehele personeel vriendelijk uitgezwaaid.  Morgen ochtend toch maar iets anders zoeken voor het ontbijt omdat we op tijd weer op pad willen naar ons volgende stekkie en weinig vertrouwen hebben over een snelle afloop. Geen fietsen vandaag maar treinen en wel met een heel bijzondere trein over een enkel spoor met start en desgewenst eindpunt op twee honderd meter van ons appartement. Het spoor van slechts 75 centimeter breed over een afstand van 22 kilometer loopt van Kalavrita via Mega Spileo naar Diakopto. De tocht gaat door het ruige, door geen enkele weg ontsloten Vouralkoskloof. Deze info hebt ik niet zelf verzonnen maar uit de Marco Polo gids en ik denk dat het waar is. Mooi is het zeker wel en het is heerlijk genieten op deze bijzondere spoorlijn. Voor het klooster Mega Spileo dat deels in de rots is gebouwd verlaten wij de trein halverwege de terugrit en volgen een trail van ongeveer 4 kilometer over een weggetje vol rotsen, zand en kiezels naar een hoogte van ruim 900 meter. Vlak voor wij aan de klim van ongeveer 40 minuten beginnen slaat het weer om en begint het zelfs te onweren. Het zet gelukkig niet door maar de lichte regen die op ons neer daalt geeft een heerlijke verfrissende verkoeling op deze uiterst vermoeiende klim. Een maal boven kunnen we de benen lekker laten rusten in een taverne aan de voet van het klooster en worden wij vriendelijk ontvangen door een lieftallige dame met diep bruine ogen, half lang krullend donker haar en een mondkapje. Wij komen uit het dal is het antwoord op haar vraag als zij ons ziet en vraagt waar wij vandaan komen. De toon is gezet en ze is niet meer bij ons weg te slaan. Vrienden voor het leven, nou ja voor de komende twee uur want daarna zullen wij elkaar waarschijnlijk nooit meer zien. Cola voor de suiker huishouding en languit op een stoel om de vermoeide benen rust te geven want het klooster waar wij voor komen gaat pas over een uur open. Normaal gesproken is een klooster niet zo zeer the place to be, maar deze staat als bijzonderheid vermeld in de Marco Polo gids van deze gecombineerde attractie dus nu we er toch zijn....... Dan als de tijd daar is toch maar het klooster in met die verstande dat dit voor zeer tijdelijke aard is, want monnikenwerk met de nadruk op werk is aan ons niet meer besteed. Het is indrukwekkend hoe dit pand deels in de rotsen is verwerkt en daarmee is het hoogtepunt wel gezegd en bij deze geschreven. Er op en er over en afstrepen van het inmiddels slinkende verlanglijstje van bezichtigingen. Terug in het restaurant, waar mijn bruin ogende vriendin de scepter zwaait, voor een cappuccino die erg dubbel uitpakt. Die denkt ook binnen is binnen en vriendelijk lachend wordt de rekening voor deze geleverde dienst op tafel gelegd. Wij roepen haar hulp nogmaals in om een taxi te bestellen, want wij gaan niet meer terug naar beneden het dal in voor de laatste trein die dan waarschijnlijk vlak voor ons neus om 3.30 PM vertrekt. Het contact met de bruin krullende gemuilkorfde vriendin wordt bijna intiem, dus wordt het tijd dat wij gaan vertrekken. Haar man, blijkbaar ook deels van de bemensing van deze uitbaterij, krijgt hoogte van de voor hem ongewenste situatie en verliest haar geen seconde meer uit het oog en dan is het beter dat we gaan vertrekken met de taxi die inmiddels is gearriveerd. De trip is gedaan en twintig minuten later halen wij nog een afzakkertje op hetzelfde terras van gisteren dat vandaag iets meer bezoekers telt dan alleen wij. Het avondeten doen we weer in het restaurantje in de straat en zijn met name benieuwd naar de soep. Vandaag toch maar geen geitensoep.....