Jalysos Kalithies Jalysos

Vandaag een weliswaar kort trainingsritje van 20 km. Zestien graden op de thermometer op het moment van vertrek om 9.30 met een niet al te sterke wind. Lekker muziekje in de oren en dat af en toe wordt overstemd door enthousiast toeterende automobilisten. Vandaag gaat het niet zo zeer om de afstand maar om het klimmen. De start is vanuit huis en gaat richting Pastida, en vandaaruit steek ik het eiland over richting Koskinou. Het eerste gedeelte vanuit Pastida langs het bijenmuseum en niet veel later de melkfabriek gaat stevig maar regelmatig omhoog. Hier word ik geholpen door een lekker briesje dat hier in de rug duwt. Na deze klim gaat het in een lange lijn vals plat naar beneden en knijp ik de remmen in voor het rode verkeerslicht aan de Road to Lindos. So far so good en niet veel later krijg ik de afslag naar Kalithies en dan is de klim niet ver weg. Tot aan de benzine pomp gaat het redelijk met een stijgingspercentage van ongeveer 4 procent, maar dan wordt het serieus steil tot aan de bebouwing. Het centrum van Kalithies ligt wat lager dus even lekker bijkomen op de steile afdaling naar het doorgaans levendige dorp. Daar is nu niets van te merken met behoudens een aantal bejaarde oudere jongeren, die blijkbaar al dan niet bewust de "corona anderhalve meter" aan hun teenslipper lappen. Kalithies inrijden is goed te doen, maar om dit dorp uit te komen stuit je op een steile muur, dat grote gelijkenis vertoont met de "Muur van Geraadsbergen" die onder wielerkenners goed bekend is en als zeer pijnlijk wordt ervaren. De gelijkenis met deze "Muur van Kalithies" gaat aardig op, met die verschillen dat deze vreselijke klim minder lang is en over een glad wegdek beschikt. Als je het dorp dan met veel pijn en moeite uitgeklommen bent, kom je op het plateau. Veel tijd om bij te komen is er niet want dit plateau is is zeker niet vlak maar is een aaneenschakeling van korte steile hellingen en dat is niet bevoorderlijk voor een lichaam, waarvan de benen schreeuwen om hulp. Het zweet dat overal uit de poriën gutst als gevolg van de enorme inspanning doen met name de polsen glimmen in de zon. Voor het gevoel lijken de afdalingen veel korter dan de beklimmingen en om langer van deze afdalingen te genieten laat ik me lekker zonder bij te trappen naar beneden rollen en kom vanzelf weer tot stilstand als de volgende steile helling aanstonds is. Erg hard gaat het niet tijdens de klimmetjes en dat komt goed tot uiting als ik een fraai ogende voetganger nader, die aan mijn kant van de weg loopt en die niet heel veel langzamer vooruit komt dan ik. Erop en erover, in de goede zin van het woord en ik zet nog even aan, zodat het toch nog ergens op lijkt. De beklimmingen zijn gedaan en vol goede moed schakel ik nog even op, in de wetenschap dat de rest van de route licht vals plat naar beneden gaat. Een korte maar stevige rit vol met fraaie beklimmingen is gedaan, de pijn is geleden en het gevecht met vooral mijzelf is gestreden.