Filerimos

Zaterdag 21 oktober 2023

Na twee bakkies koffie weet ik het. Ik ga maar weer eens de benen testen op de klim naar Filerimos. Een graadje of 26 weinig wind en die goud gele bal op kop dan wel in de rug, want met de haarspeldbochten op de klim krijg je de zon zowel voor als achter je. De aanloop naar de berg is praktisch vlak en dan begint de officiële klim van 4.2 kilometer met een stijging percentage afwisselend tussen 4 tot 11 procent. Het is al weer een tijdje geleden dat ik hier me trainingsritje heb gemaakt, maar ik weet dat ik deze helling naar Filerimos probleemloos aan moet kunnen. Niet iedere dag is het zelfde dus het is altijd weer afwachten hoe de benen het trekken. Rust overheerst ondanks dat het toeristenseizoen nog niet voorbij is. Stil dus, met alleen het geluid van bandencontact met het asfalt, een verdwaald vogeltje luidkeels op zoek naar voedsel en mijn ademhaling dat harder moet werken dan gebruikelijk tijdens een minder actieve bezigheid. Geen muziek vandaag op de oren want de "MI True Wireless Earphones 2" liggen bij de oorarts zal ik maar zeggen. Mee gewassen in de zakken van mijn koersshirt en ja daar kunnen ze niet zo goed tegen. Wel lekker schoongewassen en oorsmeer vrij en daar is dan ook alles mee gezegd. Garantie aldus de meedenkende oorarts en opgestuurd naar de specialist voor een inwendig onderzoek, of eventueel herstel mogelijk is, dan wel vroegtijdig afscheid na trouwe dienst. De ademhaling is goed onder controle en de klim verloopt naar behoren en voornamelijk naar boven. Ik ben blij dat ik dit allemaal nog kan doen, want die andere activiteit met geraniums waar je dan achter moet zitten laat ik nog maar even aan een ander over. Bovendien vind ik die planten ook stinken dus zit ik liever op mijn fietszadel in de frisse lucht dan achter dat stinkende struikgewas. Een stukje van 8 procent maar ook dat gaat redelijk soepel al weet ik dat het zwaarste gedeelte nog moet komen van 11 procent. Er is geen vuiltje aan de lucht, met uitzondering van een vliegtuig dat het eiland tracht te bereiken met weer een lading vakantiegangers. Voor de milieu freaken zijn die vliegtuigen wel grote vervuilers, maar voor mij gaat die vlieger niet op en ben ik blij met die vreemde vogels temeer omdat ik af en toe ook wel van dit eiland af wil. Halverwege toch weer wat verkeer van en naar de top met ook een aantal busjes met minder valide mensen voor een toeristisch uitstapje naar het klooster, de vele pauwen dan wel voor de wandeling naar het grote kruis met uitzicht. Zeg nou zelf, een kruis met uitzicht dat is toch heel bijzonder. De laatste anderhalve kilometer met ook dat vervelende stuk van 11 procent, maar ik geniet van mijn klimtour en dan pak ik die kuitenbijter gewoon even mee. Boven zie ik hoe een busje wordt leeggeschut met oudere jongeren. De wandeling naar het kruis duurt onder normale omstandigheden ongeveer 3 minuten maar gelet op de samenstelling van de groep, deels gewapend met wandelstokken en rollators, zal deze tijd bij lange na niet worden gehaald. Dit zijn toch ook mensen van mijn leeftijd dan wel jonger die zich voorzichtig voetje voor voetje moeizaam voortbewegen. De "ouden van dagen" en volgens Van Dale is dat een bejaarde man of vrouw van 65 jaar of ouder. Je hebt het niet altijd voor het zeggen, maar de tenaamstelling "ouden van dagen" dan wel "bejaarde" waar ik dan ook toe behoor klinkt zo negatief en geef ik liever de voorkeur aan de oudere jongeren wat toch meer tot de verbeelding spreekt. Het is een mooi schouwspel hoe die ouwetjes reageren op de pauwen, die zich rustig laten bekijken door hun toeschouwers. Normaal gesproken blijven niet zo rustig op hun plekkie, maar het zijn slimme beesten en ze weten dat als de situatie te dreigend wordt zij veel sneller zijn dan hun bejaarde toeschouwers. De weg terug is qua afstand gelijk aan de klim en dus 4,2 kilometer afdalen en dat gaat erg hard. Het asfalt is niet zo warm meer deze periode van het jaar dus het plakt minder waardoor er dus minder weerstand is. Nu haal ik meer dan 80 kilometer per uur, terwijl dit hoogzomer ongeveer 20 kilometer langzamer is. Voorzichtigheid is geboden en behoedzaam laat ik deze prachtige afdaling welgevallen. In een bocht een auto op z'n kop tussen het struikgewas. Die heeft de bocht niet overleefd. De wielen zijn verwijderd en dat kan nu ook heel eenvoudig omdat die op zijn dak ligt dus geen krik voor nodig. Maar of dit nu de beste manier is om makkelijk zonder krik je wielen te verwijderen..... Ben benieuwd hoelang dit wrak hier blijft liggen, want een bergings actie hoef je hier niet snel te verwachten. Voor een bakkie rijd ik nog even door naar Labranda Blue Bay, waar het nog steeds topdrukte lijkt te zijn alvorens ik huiswaarts keer. Wat een heerlijke rit, kort maar stevig en voor het echt zware klimwerk moet het echt tussen 15 en 20 graden zijn maar die temperaturen worden pas gemeten vanaf eind december. Tot die tijd blijf ik lekker mijn ritjes pakken en wil ik voorlopig geen geranium zien.