Een zware bevalling

Woensdag 25 oktober 2023

Fris en fruitig word ik wakker met vandaag een pittige rit door de heuvels in het achterland van Ialyssos dat zich uittrekt tot zo'n beetje de vlindervallei. Dat fruitige gevoel komt waarschijnlijk door de hoeveelheid vruchtensapmix van sinaasappel, abrikoos en appel dat ik de avond hiervoor heb ingenomen. Ik zou deze rit eigenlijk gisteren (dinsdag) fietsen, maar maandagavond had ik een spontane borrel ontmoeting met de familie Ter Horst uit Hengelo, die weer voor een weekje over waren op Rhodos. Gezelligheid kent geen tijd en zeker met deze familie, en daarbij is die avond toch een redelijke overdosis alcohol genuttigd, waardoor een fietstocht van dit formaat de volgende dag tot mislukken gedoemd zou zijn. Bij de gedachte alleen al dat ik mijn fiets van het slot zou halen, zou mijn lichaam onmiddellijk gaan protesteren. Dit even als de verklaring voor de vruchtensapmix van gisteren avond en waarschijnlijk ook voor de komende avonden. De Rose gaat lekker in de koelkast en blijft nog wel een tijdje houdbaar maar zal de uiterlijke houdbaarheidsdatum waarschijnlijk niet halen. Goed, fietsen dus en veel klimmen onder prima weersomstandigheden met opmerkelijke hoge temperaturen tot 28 graden. De puzzels blijven nog in de dozen en het achterstallige fotowerk blijft ook nog even onberoerd, want dat zijn mijn najaars bezigheden. Een prachtige route door een fraai glooiend landschap en hier en daar toch ook steile hellingen waar ik overheen moet. Vanaf Pastida gaat het vals plat omhoog naar het volgende dorp Maritsa dat een stuk hoger ligt. Normaal rijd ik deze route andersom en is het vanaf Maritsa lang vals plat naar beneden en dat moet ik nu omhoog. Het gaat probleemloos en net als ik Maritsa uit wil rijden komt een kraanwagen mij tegemoet en neemt de hele breedte van de weg in beslag. Ik wacht even tot die voorbij is en kijk ondertussen even rond. Op de stoep grenzend aan een stukje grasland staat een werkeloze wasmachine, ten minste werkeloos waar die destijds voor aangeschaft is. Twee stoeltjes aan weerskanten, waarbij de wasmachine dienst doet als tafeltje met opbergruimte, er van uit gaande dat er geen was meer in de trommel zit. Zo krijg zo'n wasmachine toch nog een tweede leven. De route vervolgd zich door een statig Dennenbos met hier en daar wat open stukken grasland met kleine boerderijen en toch ook weer de nodige olijfbomen waar dit land vol mee staat. Langs de weg ligt een aantal feta beesten in de schaduw en doen hun geitenslaapje. Ik heb dat nog niet zo vaak gezien dat geiten liggen te slapen dus ik dacht eerst dat ze dood waren maar niets blijkt minder waar. Een dienstdoende geit houdt voortdurend de wacht en blaat of mekkert de meute wakker als er gevaar dreigt. In mij zien ze blijkbaar geen gevaar en de dienstdoende geit knijpt een oogje toe als ik passeer maar houdt mij wel in de gaten tot ik het spul gepasseerd ben. De klimmetjes volgen elkaar snel op en het gaat lekker op en neer qua wegdek wel te verstaan. Twee jaar geleden heeft in dit gebied brand gewoed en daarvan zijn de sporen nog duidelijk aanwezig. De laatste keer dat ik hier gefietst heb en dat was vlak voor die brand reed ik hier op een bijzonder fraai stukje natuur op een vrij smalle weg en vormden de bomen een soort van haag waar je door heen kon rijden. Dit stuk is nu een open vlakte na de alles verwoestende brand en zijn de restanten van het verbrande bos verwijderd. Hier en daar nog een aantal zwart geblakerde restanten die aan deze vreselijke brand herinnert. Ik krijg nog een aantal stevige hellingen dus tijd voor een colaatje en stop daarvoor bij een klein gezellige tentje. Dicht dus en dat is een flinke streep door de rekening, alhoewel er is geen rekening omdat ik niets kan kopen, maar toch wel een probleem. In hoeverre reikt mijn suikerspiegel met nog een aantal stevige hellingen te gaan. We zien wel waar het schip strandt, dan wel roeien met de riemen ik heb. Twee uitdrukkingen die een duidelijke betekenis hebben maar hier kant nog wal raken in dit heuvelachtige gebied. Geen cola dus en dan maar verder op weg en hopen dat de vruchtenmix en het cornflakes ontbijt afdoende zijn voor het verdere verloop. Ook vandaag nog geen muziek in de oren omdat de Wireless Bluetooth oren nog altijd bij de specialist in behandeling zijn en van daaruit hopen op een spoedig herstel. Geen muziek en dat is best een saaie boel en ga ik maar ik in discussie met mezelf waarbij ik soms moet constateren dat mijn brein niet altijd overeenkomt met het geen wat ik daadwerkelijk wil. Het landschap, heuvels, grasland, rietvelden, meerdere boomsoorten en elektriciteit palen welke het landschap enigszins ontsieren. De helling zijn zwaar maar de wielen draaien nog al moet ik zeggen dat het niet meer zo soepel gaat. Het is niet ver meer naar huis en de laatste 8 kilometer zijn vlak. Als ik Kremasti gepasseerd ben gaan mijn benen in de cooling down modus en is het nog 5 kilometer. Rustig draai ik de trappers rond, de druk is van de benen af, en met een windje dat een beetje in de rug duwt gaat het nu heerlijk relaxed. Thuis gaat de rest van mijn lijf ook even in de relax modus en krijg ik gezelschap van de buurpoes. Een zware bevalling, een uitdrukking die vaak gebruikt wordt en hoe zwaar is dat dan. Ik zal het persoonlijk nooit ervaren, al ben ik er stiekem wel jaloers op, want een kind baren is in mijn ogen het mooiste wonder op aarde.