Cola maakt het verschil….

Maandag 28 augustus 2023

Vroeg op de fiets want er wordt in de loop van de dag harde wind verwacht met windstoten tot ruim 50 p/u. Gelet op de windrichting en te rijden route, komen die dus samen op het zwaarste gedeelte van deze rit waarbij vermeld kan worden dat de wind komt uit de richting waar ik heen moet. Na het debacle van afgelopen vrijdag heb ik mijn drink gedrag gewijzigd van suiker vrije drankjes, lees water, naar suiker zoete drankjes zoals cola. Hier ben ik gisteren avond mee begonnen. De rit is met dezelfde zware hellingen als van afgelopen vrijdag. Langs de melkfabriek en het bijenmuseum gaat het straf omhoog tot maximum 8 %. De bijen mogen niet buiten spelen dus van die prikdingen heb ik geen last. Het zijn met name de vrouwtjes bijen die een angel hebben en die kunnen dus steken, maar sterven direct daarna een vreedzame dood. De angel bij een bijensteek blijft in de huid achter en als de bij zich na de steek wil terugtrekken van de huid komt een gedeelte van de ingewanden mee naar buiten met de dood tot gevolg. Ik verzin het niet maar in het bijen museum kom je die wijsheid allemaal tegen. Goed, fietsen dus en na de melkfabriek gaat het 6 km vals plat naar beneden en met de inmiddels aangewakkerde rugwind gaat in een rap tempo en sla ik rechtsaf op de road to Lindos richting Kalithies. Afslag Kalithies en daar is waar afgelopen vrijdag de ellende begon. Ik ga weer klimmen en halverwege ruk ik bij het tankstation een puur colaatje tegen betaling van 1,20 euro uit de dienstdoende automaat. Dat wordt direct genuttigd en als de suiker snel wordt opgenomen, dan zou dat naar mijn bescheiden mening een positieve invloed moeten hebben op het klimmen. Het laatste gedeelte van de klim is vrij stijl en daar begon dan ook drie dagen geleden de verzuring. Tot nu toe gaat dit gedeelte probleemloos. Het centrum van Kalithies ligt als het ware beschermd in een kommetje en via een stijle afdaling bereik je het centrum. In het centrum veel gezellige  kroegen waar met name de mannelijke oude jongeren vertoeven voor een praatje pot, de kouwe koffie en een board spelletje. Vrouwen kom je daar eigenlijk niet tegen tenzij ze in de bediening staan maar over het algemeen is het wel een vrij saaie mannen wereld zoals in de meeste dorpen hier op het eiland. Als je het kommetje weer uit wilt, dan moet je toch stevig aan de bak om op het plateau te geraken. De cola doet zijn of haar werk en eigenlijk klim ik gemakkelijk uit het dorp. Ongeveer een week ben ik aan het suikervrije vocht, heel veel saai water dus en mijn buik voelt als een waterballon. Uiteindelijk moet al dat vocht er weer uit via de plasbuis tijdens de gangbare plas beurten enerzijds en anderzijds via de poriën in de vorm van zweet. Toch merk ik met name aan mijn broeken dat de broekriem een gaatje verder kan worden aangetrokken als gevolg van gewicht verlies. Pak ik nog een gaatje extra dan ontstaat er een “two pack” onder en boven de broekriem omdat er wellicht toch nog teveel water aanwezig is. Wil nog wel 5 kilo kwijt om zodoende net onder de 70 kilo uit te komen, maar dat zal nog wel een hele klus worden. Op het plateau heeft de wind, inmiddels tot hard toegenomen, vrij spel gekregen en was ik hier liever een uurtje eerder aangekomen. De drie laatste zware hellingen met uitlopers naar 12% gaan zoals verwacht moeizaam maar dat heeft met name te maken met de wind die hard in het gezicht blaast. Als een speelbal word ik heen en weer geslingerd over het wegdek en het blijft dus oppassen geblazen voor verraderlijke windstoten. Kreta is ook een eiland dus ook daar zal het niet altijd wind stil zijn dus dit pak ik nog even als extra training mee. Het klimmen gaat prima zonder enige vorm van verzuring. Bovendien blijft mijn hartslag keurig op zo’n 135 slagen per minuut en dat is uitstekend. Het is weer vochtig warm en de natte armen glimmen in de zon als gevolg van uittredend zweet. Als de laatste klim moeiteloos wordt genomen kan ik voor mij zelf vaststellen dat de cola mijn energie bron is die ik vrijdag zo heb gemist. Het is mijn waarheid en het geeft mij een gerust gevoel voor de fietsvakantie op Kreta. Nog 20 minuten naar beneden en ik ga even een bakkie doen bij Labranda. Een oplettende gast vraagt of ik op de fiets ben als ik vol ornaat in fietskleding de lobby binnen kom lopen, terwijl iedereen daar ik zwemkleding rondloopt. “Ga je zwemmen”, wilde ik nog vragen maar die vraag leek mij net zo overbodig als zijn vraag. Tijd voor een cappuccino en die smaakt uitstekend. De komende dagen toch maar weer aan het water, want dit was de laatste trainingsrit. Ik ben klaar voor Kreta met vanaf maandag 4 september een nieuw tiendaags avontuur met me maatje Eldert. Beleef het mee op deze blog met hopelijk weer verrassende verhalen.