Afzien…..

Vrijdag 15 augustus 2023

De zon is eerder wakker dan ik en de temperatuur loopt dan ook snel op met op het moment van vertrek 28 graden. De hoogste temperatuur 34 graden wordt verwacht tussen 14.00 en 15.00 uur maar dan hoop ik wel weer thuis te zijn. Klimmen en nog eens klimmen vandaag, want dat heb ik me voor genomen en een route gekozen met veel hoogte meters. Het gaat dan ook niet zo zeer om de afstand maar om de klimkilometers. Vanuit Ialyssos richting Koskinou, Kalithea Springs, Kalithies, Rhodos en terug naar Ialyssos. Bij de eerste korte klim probeer ik even aan te zetten om de spieren op spanning te krijgen en de benen warm te draaien. Dat warm draaien is eigenlijk overbodig met deze temperaturen waarbij zelfs de nachten niet kouder zijn dan 25 graden. Het basisontbijt is van toepassing vandaag met cornflakes, sinaasappelsappie en zwarte koffie. Zoals gebruikelijk neem ik geen water mee want dat heeft geen zin als dit water in de drinkbus binnen 30 minuten het kookpunt bereikt bij deze temperaturen. Bovendien scheelt het weer extra gewicht wat je mee moet slepen. In Koskinou weet ik de waterkraan te vinden vlak voor het centrum langs de weg zodat ik de vitale delen van het ranke lijf lekker fris kan bewateren. De voeten en polsen zijn dan de belangrijkste lichaamsdelen om nat te houden wat dan ook geschiedt. Opvallend weinig wespen bij het water en wellicht is de tijd voor die ellendige prikdingen alweer op z’n retour. Wat je inneemt moet er ook weer uit dus ook maar ter plekke een fijne boom gereserveerd voor de broodnodige sanitaire stop. Blij dat het allemaal nog werkt want je bereikt een leeftijd dat alles niet meer zo lekker functioneert. Alles wordt minder, de oren en ogen, de conditie, maar het aantal plasbeurten neemt juist toe door vernauwing van de plasbuis vanwege de vergrote prostaat en daar wordt je allemaal niet vrolijk van. Ik kan nog veel dingen wel en fietsen is daar een mooi voorbeeld van en daar ben ik dankbaar voor. Goed, fietsen daar hadden wij het over en de beklimmingen naar Koskinou en Kalithea springs zijn inmiddels gedaan en houd ik een korte stop bij de Kalithea Cats voor een knuffel moment met de vriendelijke viervoetige pluizenbollen.  Dan maak ik me op, niet letterlijk hoor, voor de hele zware kilometers naar Kalithea en daarna het plateau met daarop ook nog een aantal heel vervelende klimmetjes. De weg naar Kalithea is vrij lang en sterk oplopend van 4% in het begin tot 9% aan het eind. Zon op kop, en wind in de rug. Heb je de wind tegen dan geeft dat toch enige verkoeling, maar het mag niet zo zijn. Zweten dus en niet zo zuinig ook want het vocht verlaat op alle mogelijk plekken van het lijf een snelle uitweg via de poriën. Het gaat moeizaam en nu al de verzuring in de benen dat daar eigenlijk nu nog niet hoort te zijn. Er is altijd een simpele manier om Ialyssos te bereiken, maar dat zal toch niet gebeuren. Dan een korte steile afdaling richting het centrum van Kalithies van ongeveer 200 meter en dat komt goed van pas. Het dorp is verlaten, waar is iedereen. Het is nog steeds schoolvakantie maar het dorp lijkt van de buitenwereld afgesloten. Dan een koffietent met een aantal oudere jongen lurkend aan een bakkie kouwe koffie en bezig met een board spel. Slecht heel even kijken ze op omdat er iets langskomt, dat iets ben ik dus, maar dan gaat de aandacht vooral weer naar hun spelletje en de kouwe koffie. Even verderop toch meer beweging van betekenis. Een moeder op de fiets en naast haar aan de binnenkant haar dochtertje op een eigen fiets. Het kind is niet zo stabiel op haar fiets en slingert een beetje. Ik blijf er ongeveer 5 meter achter en wacht op een breder stuk om te passeren. Door het slingeren raakt het kind met haar voorwiel het achterwiel van de fiets van haar moeder en raakt daarbij uit balans en komt ten val. Ik zit er vlak achter en moet plotseling in de remmen en maak daarbij ook een schuiver op was los grind op het wegdek. Het kind ligt op de grond en ik laat mijn fiets voor wat het is en ga erop af. Kind huilt, moeder in paniek en ik probeer zicht te krijgen op de situatie, waarbij mijn zorg uitgaat naar het kind dat een bebloede knie heeft. De moeder vraagt of ik een dokter ben en antwoord dat ik eerste hulp gecertificeerd ben. Haar dochter heeft pijn en ik probeer haar te kalmeren en vraag naar haar naam. Katerina zegt ze heel zachtjes en snikt nog even na. De vitale delen zijn in orde en ik help haar overeind. Ze waren bijna thuis en kunnen nu lopend verder. Die knie gaat wel over maar zal wel even last geven. Mijn knie bloedt ook maar dat is van minder belang. Moeder dankt me en Katherina zegt “ thank you mister”. Denk dat zij misschien zes jaar is en het verbaast me dat ze deze woorden in het Engels kan spreken. Mijn fiets is verder niet gewond en behoudens de kapotte knie en een gevoelige schouder kan ik mijn weg vervolgen. Een weg die begint met een stevige klim uit het dorp waarna ik buiten het dorp op een plateau uitkom. Daar moet in nog verder door klimmen en dan toch weer die verzuring die het bijna onmogelijk maakt om door te fietsen. Het is niet de eerste keer dat in dit parcours fiets en nooit eerder heb ik zoveel last van verzuring gehad met nog twee zware beklimmingen te gaan. Van de kapotte knie heb ik nauwelijks last ondanks dat het bloed met dunne straaltjes het lichaam verlaat. Even een korte afdaling naar de voorlaatste klim. Dan moet het weer omhoog en wat gaat het moeizaam. Alle kracht schijnt weg te vloeien uit mijn benen en het wordt steeds moeilijker de trappers rond te krijgen. Ik denk dat een slak eerder boven komt dan ik en die draagt dan nog een huis op zijn rug. Er is geen weg terug, nou ja die is er wel, maar dan krijg ik diezelfde hellingen, maar dan van de andere kant, dus gaan we door. Bovendien is hierna nog slechts 1 zware helling te gaan en dan de lange afdaling naar huis. Krachtloos geraak ik boven en het zweet raakt niet uitgeput zoals de kracht in mij lijf. Even de afdaling in en hoe welkom is dat terwijl de laatste beklimming niet lang op zich laat wachten. Dat laatste had voor mij nog heel lang mogen duren maar okay ik heb geen licht op mijn fiets dus kom maar op met de klim. Het gevecht met de laatste helling vangt aan, ik lijk wel dronken en wellicht zit daar wel het antwoord. Door de jichtaanval drink ik geen alcohol meer, drink ik alleen water en allerlei andere niets zeggende drankjes zonder suiker. Het lijkt erop dat mijn spieren de suiker missen die ik voornamelijk in de vorm van cola in neem voor de suikerhuishouding in mijn lichaam en dat tevens de voeding is voor mijn spieren. Dit klinkt zeer aannemelijk en dat zal ik zeker uit proberen tijdens mijn volgende trainingsritten. Eerst maar deze rit overleven en dan heb ik nog een paar dagen voor het vertrek naar Kreta om erachter te komen. Ik ben nagenoeg uitgeput en ik verwens mezelf op dit moment een lekke band of een verkeerslicht dat heel lang op rood staat. Geen verkeerslicht te zien hier en sowieso verder geen bewegende objecten dan alleen ik op dit fraaie plateau, maar daar heb ik op dit moment geen oog voor. De top komt in zicht en met de laatste krachtinspanning vecht ik me een weg naar de top om vervolgens even vijftien minuten niet te hoeven trappen.Vanuit Rhodes is het dan nog 20 minuten naar huis. Wat een rit, wat een tragedie, vreselijk afzien, maar zeker ook weer een wijze les. Zo zie je maar, je bent nooit te oud om te leren…….