Witte pluizen

Woensdag, 18 Mei 2022

Lucca / Marina di Massa

Wij verlaten vandaag Lucca en uiteraard Anna en haar familie. Eerst een heerlijk compleet ontbijt en dan volgt een hartelijk afscheid met een hoog “hug” gehalte. Ook verlaten wij het typische glooiende Toscaanse landschap dat steeds meer een Hollands karakter krijgt met vooral open vlakke wegen waar de wind ook vrij spel krijgt. Het grootste verschil met Nederland is dat hier vooral Italianen rijden. Vandaag ook weer heel veel witte pluizen in de lucht die bij het neerdalen de doorgaans groene gazons wit doen kleuren. Hooikoorts patiënten zouden er geen last van moeten hebben maar dat blijkt minder waar. Eldert heeft er wel degelijk last van als hooikoorts patiënt en heeft inmiddels heel wat tissue’s vol gesnoten en niest de overige slijmerige smurrie de vrije natuur in. Vervelend is het wel en de pluizen worden veroorzaakt door Populieren en Wilgen waarbij de doosvruchten die in het voorjaar rijp worden open springen. Op dat moment komt er pluis vrij die gevuld is met zaden. De superlichte haren vallen op de grond en worden door de wind tot wollige bollen gebundeld en zorgt regelmatig voor een wit landschap. Eldert kan nog wel wat verwachten want de pluis dwarrelt vermoedelijk nog tot juli rond. Dit hele verhaal van die pluizen heb ik niet van mezelf natuurlijk want die wijsheid heb ik niet in pacht. Halverwege de rit op 27 kilometer toch maar even een bakkie doen wij stoppen bij een terrasje waar mensen zitten en koffie lurken. Die is dus open en dan is de cappuccino snel besteld en ook gekregen. Naast ons een tafeltje een vrouw die een vreselijke hoestbui krijgt en er bijna in blijft. Het lijkt verdacht veel op een rokers hoestje en ondanks deze overlast, wordt er verder geen aandacht aan gegeven. Gelukkig kan ze na de hoest bui weer een sigaretje opsteken. Blijkbaar is dit het uitlaatuurtje voor haar witte keffertje dat op alles en iedereen reageert met een vreselijk geblaf en doet niet onder aan het vreselijk ordinaire gehoest van haar baasje. Het is echt zo’n buurttentje in zeker niet het beste gedeelte van het dorp, alwaar men zich verzamelt omdat de koffie nauwelijks iets kost. Met alle respect maar daar komt van alles binnen en waarvan de helft zo uit bed is gestapt en dat om 11.30 uur. Twee euro twintig voor twee cappuccino en pudding croissant voor Eldert en het verklaard wel de toeloop van het soort mensen genoemd uit de vorige zin. De laatste twintig kilometer komen wij langs de kust en rijden die gehele afstand over een boulevard op een prima geprepareerd fietspad. Dit is echt een toeristische trekpleister met kilometers zandstrand en vol met vooral lege ligstoelen, restaurants en hotels. Ondanks het fraaie weer begint het seizoen hier pas in Juni en dat in tegenstelling tot in Griekenland waar het seizoen half april al op gang komt. Het hotel 100 meter van het strand en de kamer en vooral de badkamer ziet er keurig uit. Bar is aanwezig in het hotel maar het bier en de prosecco staat niet koud en dat gaat ongeveer een uur duren dat deze drankjes drinkbaar zijn op de gewenste temperatuur. Heel slechte zaak uiteraard en eten is ook nauwelijks mogelijk omdat alle respecterende restaurants pas na 18.00 uur open gaan en dat is iets wat ik nog steeds niet begrijp. Plotseling gerommel in de lucht en dat duid op onweer dat zich in de bergen heeft ontwikkeld met buien die zwaar genoeg zijn om de kust te bereiken. Lang duurt het niet en daarna is het vies benauwd. Wij kuipen onder een tent doek in de tuin van het hotel waar ik ongestoord mijn verhaal kan maken terwijl Eldert naar de Giro Italia zit te kijken. Wij zijn terug aan de kust en voor morgen Cinque Terre…………